ΚΥΚΛΟΣ
Οι Ιστορίες μας
Ο Σ. είναι 16χρονών και είναι από το Κουρδιστάν. Βρίσκεται Ελλάδα τρία χρόνια. Λόγω ηλικίας τοποθετήθηκε απευθείας στην Α' λυκείου, χωρίς να μιλάει ελληνικά και στο σχολείο του συμπληρώθηκε ο απαραίτητος αριθμός για να δημιουργηθεί ανάλογη τάξη υποδοχής. Συνεπώς παρακολουθεί κανονικά το πρόγραμμα των μαθημάτων και όλα αυτά σε μία γλώσσα που δε καταλαβαινει. Μέσα από τα μαθήματα του ΚΥΚΛΟΥ, έχει μάθει τα βασικά και συνεχίζει. Ενώ όπως είπε ο πατέρας του "τώρα πια μπορεί να εκφράσει απορίες και να επικοινωνεί με τους δασκάλους του έστω για τις βασικές του ανάγκες. Τα μαθήματα στον ΚΥΚΛΟ βοήθησαν πολύ τον γιο μου να νιώσει καλύτερα στο δημόσιο σχολείο. Σιγά σιγά θα πηγαίνει όλο και καλύτερα.
Ο Τ. είναι από το Αφγανιστάν. Ήρθε στην Ελλάδα ασυνόδευτος και ανήλικος. Δεν έχει ζήσει ποτέ του στο Αφγανιστάν αφού οι γονείς του ήταν και αυτοί πρόσφυγες από εκεί στο Ιράν όταν οι Ταλιμπάν έκαναν πόλεμο. Στο Ιράν, ως Αφγανός, δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα, δεν είχε δικαίωμα να πάει σχολείο, ούτε καν να έχει μία κάρτα sim στο ονομά του. Εκεί είχε δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις, ως παιδί, επειδή είναι από το Αφγανιστάν. Φυσικά και οι γονείς του δεν είχαν δικαιώματα. Καθώς λοιπόν κινδύνευε έφυγε για την Ευρώπη παρ' όλο που ήταν 15χρονών. Στην Ελλάδα ήρθε στον ΚΥΚΛΟ, έμαθε ελληνικά, βρήκε φίλους, δικτυώθηκε και κοινωνικοποιήθηκε. Μέσα από την κοινωνική υπηρεσία διευθέτησε τα απαραίτητα για τη ζωή του εδώ έγγραφα. Έγινε μέλος της κοινότητας και σιγά σιγά έγινε δάσκαλος για τους νέους μαθητές. Το τμήμα που ανέλαβε είναι των αντρών. Παρ' όλο που οι μαθητές του είναι μεγαλύτεροι από εκείνον, μέσα από τη διδασκαλία έχει κερδίσει τον σεβασμό τους. Θυμάται μία μέρα που ήταν μέσα στο λεωφορείο και συνάντησε έναν από τους άνδρες που διδάσκει. Ο μάθητής του σηκώθηκε από την καρέκλα και του είπε "κάτσε δάσκαλε". Ο Τ. δεν το πίστευε, όπως είπε "ένιωσα ότι είμαι κάποιος τώρα πια". Μέσα από το πρόγραμμα επαγγελματικής αποκατάστασης βρήκε δουλειά και μπόρεσε, όταν ενηλικιώθηκε, να ζήσει αυτόνομα. Επίσης μέσα από το πρόγραμμα εύρεσης στέγης βρήκε σπίτι μαζί με άλλους δύο φίλους του. Στον ΚΥΚΛΟ έμαθε επίσης να φτιάχνει σαπούνια και να μαγειρεύει τα βασικά για την καθημερινότητά του. Έφτιαξε τη ζωή του. Μετά από 5 χρόνια αποφάσισε να δοκιμάσει τη ζωή του σε άλλη χώρα της Ευρώπης. Όμως δεν κατάφερε να ριζώσει εκεί και έτσι επέστρεψε και πάλι στην Ελλάδα όπου ένιωθε αυτοπεποίθηση, ότι γνωρίζει τον τρόπο ζωής, δεν φοβάται και μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του. Ο Τ. είναι πολύ σημαντικό μέλος της κοινότητας του ΚΥΚΛΟΥ και έχει προσφέρει και με το παραπάνω ότι του έχει προσφερθεί.
Η Σ. Είναι από το Kουρδισταν. Ήρθε στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, ενώ ο σύζυγος της είχε έρθει πρώτος πριν περίπου 15. Η Σ. πρωτοήρθε στον ΚΥΚΛΟ καθώς τα τρία παιδιά της είχαν μεγάλη ανάγκη ενίσχυσης στα μαθήματα του δημοσίου σχολείου και κυρίως στην ελληνική γλώσσα. Έμεινε όμως και εκείνη να παρακολουθήσει τα ελληνικά και τελικά έγινε η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη της! Άλλωστε στη χώρα της ήταν δασκάλα όποτε μάλλον έχει τον τρόπο να εξοικειώνεται γρήγορα με τις γλώσσες! Έτσι τώρα πια, μπορεί και και εκείνη να βοηθάει τα παιδιά της όταν διαβάζουν στο σπίτι. Το όνειρό της είναι τα παιδιά της να σπουδάσουν στην Ελλάδα και εκείνη να γίνει δασκάλα, εδώ.
Ο ΚΥΚΛΟΣ έχει διδάξει σε πολλούς αναλφάβητους, να γράφουν και μάλιστα η πρώτη γλώσσα που έμαθαν ποτέ γραπτά ήταν τα ελληνικά. Η Ζ. από το Αφγανιστάν αποτελεί για εμάς το μεγαλύτερο, το εξαιρετικότερο και το πιο συγκινητικό παράδειγμα. Μητέρα 7 παιδιών και με εγγόνια, ήρθε στην Ελλάδα. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω, παρ’ όλο που πάντα έλεγε «εγώ δεν μπορω να μάθω». Το πρώτο μάθημα ήταν το πως κρατάμε το μολύβι. Η αλφαβήτα κράτησε κάποιους μήνες… Σήμερα είναι η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη της. Ειναι και η πιο κατάλληλη στο να εξηγεί σε άλλους που επίσης δεν γνωρίζουν να γράφουν. Στο ΚΥΚΛΟ επίσης, μαγειρεύει, ράβει και διδάσκει κέντημα. Μέσα από το πρόγραμμα εύρεσης στέγης και εργασίας, έχει βρει σπίτι, τα ενήλικα παιδιά της εργάζονται και τα ανήλικα πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο. Η Ζ. είναι ένα τρανό παράδειγμα για το πως όσο οι πρόσφυγες έχουν να μάθουν από εμάς, άλλο τόσο έχουμε να μάθουμε και εμείς από εκείνους. Το πρώτο είναι μάλλον η ανθρώπινη δύναμη και θέληση.